We zijn tolerant. We bewegen lekker met de flow mee. We willen leuke ouders zijn en weerstand zoveel mogelijk voorkomen. Klinkt allemaal heel goed en fijn, maar als volwassene geven we daarmee ook de leiding uit handen. Met alle gevolgen van dien.
Als onderwijsprofessional word je continu uitgedaagd. Vooral door die irritante pubers achterin. Dat ze zich niet interesseren voor je les is tot daar aan toe, maar het kan niet zo zijn dat ze andere leerlingen afleiden. Dus je zegt er wat van. Gevolg? Ze luisteren niet en gaan gewoon door. Ze bieden weerstand. Jij raakt geïrriteerd. Zij nog meer. Ze beginnen naar je te schreeuwen en in een split second schreeuw je terug…
De nieuwe groeit op in een wereld waarin sociale media volop floreert. Maar deze jongeren zijn vaak allesbehalve sociaal. Althans, niet volgens de huidige normen. Dat belooft wat als ze straks de maatschappij draaiende moeten houden…
Ook weer zoiets. Jongeren kijken je vaak amper nog aan als je een gesprek met ze probeert te voeren. Hun schouders hangen naar voren en hun hoofd hangt steevast voorovergebogen. Ze kijken naar de grond alsof ze nog steeds naar dat schermpje in hun hand gluren. Ze hebben de houding van een zwaan.